Για να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους όμως ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή.
Στις 03:30 τα ξημερώματα περίπου ξύπνησα από ένα δαιμονισμένο θόρυβο ελαστικών που νόμιζα ότι φρενάρουν και από ένα εκκωφαντικό «μπαμ».
Πετάχτηκα από το κρεβάτι και βγήκα στο μπαλκόνι, ακριβώς στην είσοδο του πάρκινγκ μου και κάθετα προς το δρόμο βρίσκεται ένα SAXO που μόλις έχει τρακάρει, ντύθηκα στοιχειωδώς και κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες.
Πρώτα έτρεξα προς το τρακαρισμένο αυτοκίνητο και μη βλέποντας κανέναν έξω φαντάστηκα τα χειρότερα, ευτυχώς όμως ο οδηγός (και μοναδικός επιβάτης του) είχε φύγει τρέχοντας όπως με πληροφόρησε ένα ζευγάρι που ήρθε και αυτό εκεί αφού έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα και να δει το όλο ατύχημα.
Εκείνη ακριβώς την ώρα σταμάτησε και ένα διερχόμενο φορτηγάκι, «είναι καλά;» με ρώτησε ο άνθρωπος, «από όσο μου είπαν, μια χαρά είναι ρε αδερφέ» του απάντησα. «Δεν μπορείς να φανταστείς με πόσα έτρεχε όταν με προσπέρασε πριν λίγο» μου είπε και συνέχισε το δρόμο του.
Έχοντας ηρεμήσει κάπως για την τύχη του οδηγού (και ας έφυγε) αρχίζω να κοιτάζω το σκηνικό.
Το αυτοκίνητο πρώτα χτύπησε (μετωπικά μάλλον) και έκοψε μια πικροδάφνη διαμέτρου άνω των δέκα εκατοστών, κατόπιν χτύπησε τη γκαραζόπορτα του γείτονα και την τσιμεντένια κολόνα που χωρίζει τις αυλές μας με το αριστερό πλαϊνό του οχήματος και στη συνέχεια με το πίσω μέρος του χτύπησε τη δική μου γκαραζόπορτα ανεβαίνοντας πάνω της.
Και οι δύο γκαραζόπορτες καταστράφηκαν και βρέθηκαν μέσα στις αυλές μας, στου γείτονα χωρίς άλλες συνέπειες, σε μένα πέφτοντας πάνω στο αυτοκίνητο που είχα σταθμευμένο μέσα.
Καπό, προφυλακτήρας, φλας και φτερό αριστερό με μια πρώτη ματιά, τα υπόλοιπα θα τα μάθουμε από τον φαναρτζή αύριο γιατί το φτερό ακούμπησε στο λάστιχο, ας είναι όμως, αυτά φτιάχνονται είπαμε.
********
Μιλώ ως ο μεγαλύτερος ίσως πρώην ΗΛΙΘΙΟΣ που έτρεχα στους δρόμους σαν τον παλαβό.
Τι έτρεχα να προλάβω ή ποιον προσπαθούσα να κερδίσω μη με ρωτάτε, δεν ξέρω να σας πω αλλά ο ΗΛΙΘΙΟΣ έτρεχα ακόμα και με τα παιδιά μου μωρά μέσα στο αυτοκίνητο.
Χθες βράδυ λοιπόν θυμήθηκα για ακόμα μία φορά έναν τύπο γύρω στα 50 του τότε, εγώ με το φιλαράκι μου 20άρηδες με το μυαλό πάνω από το κεφάλι.
Πέσαμε με μια μηχανή και όταν ήρθε ο άνθρωπος να δει αν είμαστε καλά μας είπε: «Ρε μάγκες, οι γονείς σας για να σας φτάσουν μέχρι εδώ έχουν κάνει τόσο αγώνα όσο δεν φαντάζεστε, αφήστε τη μηχανή και ελάτε να σας πάω εγώ όπου θέλετε».
Εξυπακούεται βέβαια ότι με το μυαλό το τότε όχι μόνο δεν τον καταλάβαμε αλλά πήραμε τη μηχανή και φύγαμε με μεγαλύτερη ακόμα ταχύτητα.
Με το μυαλό το τώρα όμως όχι μόνο τον καταλαβαίνω αλλά τον ευχαριστώ κιόλας και τον θυμάμαι αρκετά συχνά.
Με τις χαζομάρες που έκανα θέλησε η τύχη και είμαι εδώ τώρα αλλά ρε μαγκάκια μου, όλοι εσείς που είστε όπως ήμουν και εγώ τότε ΠΡΟΣΕΞΤΕ, είναι κρίμα ρε παιδιά να αφήνετε τη ζωή σας στην τύχη της στιγμής …
