«Απελπίστηκα,
γι’ αυτό βγήκα να πω το παράπονό μου. Για 150 ευρώ που χρειάζομαι για
να φτιάξω το μηχανάκι μου, κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Μου γυρνούν
την πλάτη…», λέει ο Ανδρέας Αδαμόπουλος και η φωνή του «σπάει»
αφού στα 33 του χρόνια βρίσκεται αντιμέτωπος με το πιο σκληρό πρόσωπό
της ζωής. Χωρίς οικογένεια, χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά….
Σαν να μην έφτανε ο πόνος του αποχωρισμού από τα δυο παιδιά - 8 και 5 χρόνων - μετά το διαζύγιο με τη σύζυγό του, έχασε και τη δουλειά του. «Δούλευα με συμβάσεις 8 μηνών στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Πύργου. Αλλά, μου είπαν ότι έχω υπερβεί τα 8μηνα που μπορώ να απασχοληθώ και δε θα με ξαναπάρουν για δουλειά», εξηγεί ο Αντρέας. Δεν απογοητεύτηκε όμως και αποφάσισε, να πουλάει παστέλια για να μπορέσει να ζήσει. «Γύριζε» όλο τον Πύργο και τα περίχωρα με το δίκυκλο μηχανάκι του για να βγάλει ένα μεροκάματο, για να ζήσει και να προσφέρει ό,τι μπορούσε στα παιδιά του. Ακόμα και αυτό όμως τώρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αφού δεν έχει τρόπο μετακίνησης, καθώς το μηχανάκι του έπαθε ζημιά και δεν έχει 150 ευρώ για την επισκευή. Όσες «πόρτες» κι αν χτύπησε, ζητώντας βοήθεια, ήταν κλειστές.
Σαν να μην έφτανε ο πόνος του αποχωρισμού από τα δυο παιδιά - 8 και 5 χρόνων - μετά το διαζύγιο με τη σύζυγό του, έχασε και τη δουλειά του. «Δούλευα με συμβάσεις 8 μηνών στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Πύργου. Αλλά, μου είπαν ότι έχω υπερβεί τα 8μηνα που μπορώ να απασχοληθώ και δε θα με ξαναπάρουν για δουλειά», εξηγεί ο Αντρέας. Δεν απογοητεύτηκε όμως και αποφάσισε, να πουλάει παστέλια για να μπορέσει να ζήσει. «Γύριζε» όλο τον Πύργο και τα περίχωρα με το δίκυκλο μηχανάκι του για να βγάλει ένα μεροκάματο, για να ζήσει και να προσφέρει ό,τι μπορούσε στα παιδιά του. Ακόμα και αυτό όμως τώρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αφού δεν έχει τρόπο μετακίνησης, καθώς το μηχανάκι του έπαθε ζημιά και δεν έχει 150 ευρώ για την επισκευή. Όσες «πόρτες» κι αν χτύπησε, ζητώντας βοήθεια, ήταν κλειστές.
Χωρίς σπίτι, χωρίς μηχανάκι…
Το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετά τον χωρισμό του, ο Αντρέας, μένει σε χώρο που του έχει παραχωρήσει ο επιχειρηματίας, Απόστολος Καπνίσης στα Λαστέικα, τον οποίο δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει από καρδιάς για την βοήθειά του.
Από
εκεί λοιπόν, ξεκινά κάθε πρωί με τα πόδια κρατώντας στα χέρια του ένα
χάρτινο κουτί γεμάτο παστέλια, μαντολάτα και καρύδες. Γυρίζει όλο τον
Πύργο βόλτα, περνά από δημόσιες υπηρεσίες, εμπορικά καταστήματα,
συνεργεία αυτοκινήτων, όπου βρει, πουλώντας το εμπόρευμά του για να
βγάλει ένα μεροκάματο, που δεν ξεπερνά τα 10-15 ευρώ. Κι αν τα
καταφέρει… Και το βράδυ, με ό,τι κουράγιο και δύναμη του έχει μείνει,
επιστρέφει και πάλι με τα πόδια στα Λαστέικα. «Από τότε που μου
χάλασε το μηχανάκι, μου έχουν «κοπεί τα πόδια». Έρχομαι κάθε πρωί στον
Πύργο με τα πόδια, γιατί δεν έχω ούτε το 1,80 ευρώ για το εισιτήριο στο
λεωφορείο. Κι αν βρέχει, δεν μπορώ να βγω καθόλου, οπότε, ούτε αυτό το
μικρό μεροκάματο των 10-15 ευρώ», λέει ο Αντρέας.
«Όποιος με βοηθήσει, δε θα χάσει τα λεφτά του…»
Αυτό
που ζητάει, είναι μια μικρή βοήθεια ώστε να καταφέρει να συγκεντρώσει
τα χρήματα που απαιτούνται για να φτιάξει το μηχανάκι του και να μπορεί
να μετακινείται. «Όποιος με βοηθήσει, δε θα χάσει τα λεφτά του. Δανεικά
χρειάζομαι και σιγά - σιγά, με τα λίγα που βγάζω πουλώντας τα παστέλια,
θα τα επιστρέψω», λέει ο 33χρονος Ανδρέας Αδαμόπουλος, ελπίζοντας πως,
αυτή τη φορά θα βρει ανταπόκριση (σ.σ το τηλέφωνό του βρίσκεται στη
διάθεση των αναγνωστών που επιθυμούν και μπορούν να βοηθήσουν) και θα
μπορέσει, και να συνεχίσει να βγάζει το μεροκάματο, αλλά και να μπορέσει
να βρεθεί δίπλα στα παιδιά, σε περίπτωση που κάτι χρειαστούν.
Νάνσυ Σπυροπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου