Βασίλης Τερλέγκας - Αυτός που το δήθεν κατεστημένο της ιντελιγκέντσιας το «έφτυσε» κατάμουτρα

Ελλάδα. Δεκαετία ’90. Μπουζούκια παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος. Καπνός από πούρα, μυρωδιά ουίσκι (Jonny Walker Red Label πάντα),

άνθρωποι να λικνίζονται λες και χόρευαν για τελευταία φορά στη ζωή τους, τόνοι γαρδένιες και σπασμένα πιάτα στο πάτωμα, ακριβές γούνες, βαριά κοσμήματα, κλειδιά ακριβών αυτοκινήτων και στο τέλος… ένα καρνέ επιταγών στο τραπέζι πριν φύγουν για να πληρώσουν τη διασκέδαση εκείνης της βραδιάς. Κάθε βράδυ το ίδιο ακόρεστο σκηνικό. Ναι! Κάθε βράδυ! Επτά ημέρες την εβδομάδα! Το λέω και ανατριχιάζω. Ήταν κάποτε τα νυχτερινά κέντρα ανοιχτά ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Εικόνες που σε πολλούς σήμερα μπορεί να μη λένε τίποτα λόγω ηλικίας, σίγουρα όμως αγγίζουν όσους είχαν ζήσει εκείνη την εποχή.

Ω ναι. Η υπέροχη αυτή δεκαετία του ’90, που για πολλούς αποτελεί το απόγειο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα καλύτερά μας χρόνια, λένε πολλοί. Μία Ελλάδα που δύσκολα γίνεται να ξεχάσεις. Διορισμένοι σχεδόν απαξάπαντες στο ένδοξο ελληνικό δημόσιο, κανείς δεν είχε την έγνοια της εξεύρεσης εργασίας, της ένδειας, του «πώς θα ζήσω την οικογένειά μου;». Λεφτά υπήρχαν, λένε παλιοί γνωστοί τραγουδιστές. Κάθε ένας μπορεί να σου διηγηθεί και μία ιστορία τρέλας. Από τα εκατομμύρια (δραχμές) που ξοδεύονταν σε ένα βράδυ, μέχρι τις εξωφρενικές απαιτήσεις θαμώνων.

Μία Ελλάδα που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να νομίζουμε.

Η νύχτα τότε ήταν πολύ διαφορετική. Τα μαγαζιά εκείνα δεν ήταν μόνο ναοί διασκέδασης. Αποτελούσαν παράλληλα και σημεία επίδειξης δύναμης, κύρους και πλούτου. Όποιος πήγαινε στα μπουζούκια τότε ήταν ελίτ. Κακά τα ψέματα.

Έπειτα από αυτή την αναδρομή που είχα χρέος να κάνω, όπως καταλάβατε ή υποψιαστήκατε θα σας μιλήσω για το αυθεντικότερο σύμβολο εκείνης της δεκαετίας, για έναν καλλιτέχνη που έχει συνδέσει το όνομά του όσο λίγοι με εκείνον τον παλιό τρόπο διασκέδασης και πάνω απ’ όλα προσωπικό μου αγαπημένο …τον Βασίλη Τερλέγκα.

Ίσως ο ΠΙΟ αυθεντικός λαϊκός καλλιτέχνης που πάτησε τις ελληνικές πίστες (εντάξει μαζί με τον Πασχάλη Τερζή και τον Δημήτρη Μητροπάνο).

Ίσως ο ΠΙΟ αισθαντικός τραγουδιστής που με την ίδια ευκολία τραγουδάει για τον έρωτα, τον χωρισμό και τον θάνατο μαζί.

Ίσως αυτός που κοίταξε στα μάτια το δήθεν κατεστημένο της ιντελιγκέντσιας και το «έφτυσε» κατάμουτρα.

Δεν είναι τυχαίο που μέχρι σήμερα έχει πιστούς οπαδούς σε σημείο ακροτήτων. Καθόλου τυχαίο δεν είναι επίσης το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός λαϊκός τραγουδιστής που έχει συσταθεί για χάρη του ομάδα μελέτης των στίχων του, ο «Σύλλογος φίλων & μελέτης έργου Βασιλείου Τερλέγκα».

Στίχοι που έχουν τέτοια δύναμη που μπορούν να «συνθλίψουν» συναισθηματικά και τους πιο σκληρούς χαρακτήρες. Στίχοι που αν τους διάβαζες γραμμένους σε κάποιο τετράδιο ή βιβλίο θα νόμιζες ότι πρόκειται για κομμάτι υψηλής ποιητικής λογοτεχνίας. Υπερβολή; Καθόλου. Είναι αδύνατο να μην έχεις νιώσει κάτι ακούγοντας Β. Τερλέγκα. Ένα άκουσμα και σε «πετά» με δύναμη στο πάτωμα όσο ψηλά και αν νομίζεις ότι ανέβηκες. Ένα άκουσμα και νιώθεις στα σπλάχνα σου τον πόνο που κουβαλάει. Ένα άκουσμα και θαρρείς ότι ο έρωτας είναι το πιο όμορφο και συνάμα το πιο αποτρόπαιο πράγμα στον κόσμο. Οι στίχοι του λες και στάζουν πόνο, αγάπη και θάνατο. Ιδιαίτερα θάνατο. Τον οσμίζεσαι μέσα στη δισκογραφία του. Δεν υπάρχει άλλος καλλιτέχνης (από προσωπική έρευνα και πείρα) που να τραγουδά για το χωρισμό και το θάνατο με τέτοια ικανότητα. Τα τραγούδια του ή τα λατρεύεις ή τα μισείς. Μέση οδός δεν υπάρχει.

Ίσως επειδή κάθε κομμάτι του έχει τραγουδιστεί με τόσο πάθος. Με αυτό το πάθος που δεν μπόρεσε ούτε ο ίδιος να ελέγξει. Και έφτασε η στιγμή που έχασε σχεδόν τα πάντα. Ο αλκοολισμός τον διέλυσε και ήταν για πολλά χρόνια η σκιά του εαυτού του. Το πάλεψε όμως και βγήκε νικητής. Δυνατός χαρακτήρας. Όπως αναφέρει και στη βιογραφία του:

«Έρχονται δίσκοι… Έρχονται επιτυχίες, αναγνώριση, έως ότου τον χάνω κάπου το 1997. Από τότε κάνει επιτυχίες, συνεχίζεται το όνειρό του όμως κάτι γίνεται… Πέπλο μυστηρίου και θλίψη βαθειά στη ματιά του… Μέχρι το 2010 ούτε ξέρει τι του γίνεται. Χάνει τα πάντα του και πάνω απ’ όλα την υπόστασή του. ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΖΟΥΣΕ.

Ξημέρωσε 2010…
Ξανανταμώσαμε ένα πρωί και βλέπω τα πάντα όπως είχαν μείνει… Όπως τα είχε ονειρευτεί. Αγκαλιαστήκαμε, χάθηκε ο ένας μέσα στον άλλο και αρχίζουμε.

Τελικά αυτός ήμουν εγώ, με βρήκα… Ένας Βασίλης Τερλέγκας στο επίθετο
ή μάλλον ο Βασίλης σας!».

Αυτά από εμένα λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες. Σας αφήνω με τρία από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του. Και αυτή τη φορά ακούγοντάς τα προσπαθήστε να αφουγκραστείτε το πραγματικό νόημά τους!

*megalovysma